विश्वमा सात आश्चर्यका बारेमा अधिकांशले जानकारी राखेको पाइन्छ । छिमेकी देश चीनको ग्रेटवालदेखि भारतको ताजमहलसम्मका संरचनाहरू सात आश्चर्यमा पर्ने गरेका छन् । संसारमा अचम्मका घटनाहरू समय समयमा घट्ने र ताजुब लाग्दा संरचनाहरू निर्माण पनि भइरहने भएकाले आजकल विभिन्न संस्थाहरूले सात आश्चर्यमा पर्ने कुराहरू भोटिङमार्फत चयन गर्ने गरेको पनि पाइन्छ । मान्छेले यस्तो पनि कसरी भयो भनेर विश्वास गर्नै कठिन हुने कुराहरूलाई सात आश्चर्यमा राख्ने गरिएको छ । नवनिर्मित या घटित संरचना या घटनालाई भने आठौँ आश्चर्य भन्ने गरिन्छ ।
नेपालदेखि बाहेकका अन्य मुलुकहरूमा आठौँ आश्चर्य बिरलै भेटिन्छन् । नेपाल भने यस्तो मुलुक हो, जहाँ दिनैपिच्छे पनि आठौँ आश्चर्यको घटना घट्न सक्दछ । प्रत्येक दिन नभए पनि संसारका ठूलाठूला र विकसित मुलुकहरूमा भन्दा बढी पत्यार गर्न नसिकने घटनाहरू नेपालमै घटिरहेका हुन्छन् र यस्ता घटनाहरू पनि नेपालीहरूका निमित्त भने सामान्य नै लागिरहेको पाइन्छ । जतिसुकै अपत्यारिलो कुरालाई पनि साधारण रूपमा लिन सक्ने नेपालीहरूको जस्तो खुबी शायदै अन्य मुलुकका नागरिकहरूको होला ।
विसं २०५८ जेठ १९ गते राजदरबार हत्याकाण्ड भयो । बैठक कक्षमै राजा वीरेन्द्रलगायतका कतिपय दरबारका सदस्यहरूले ज्यान गुमाए भने भागेर भर्याङ उक्लिसकेकी रानी ऐश्वर्य पनि बन्दुकको गोली खाएर इहलीला त्याग गर्न बाध्य भइन् । त्यतिमात्रै होइन, हत्याकाण्ड भएको भवनभन्दा भागेर निकै पर पुगेका अधिराजकुमार निराजनले समेत प्राण त्याग्न परेको इतिहास ताजै छ । यी सबैको हत्या तत्कालीन युवराज दीपेन्द्र एक्लैले गरेको प्रतिवेदन आयो, हामी सबैले पत्याएकै छौँ । लिखित इतिहास यही बनेको छ, प्रामाणिक इतिहास यही बनेको छ र भविष्यमा पनि यही नै रहनेछ ।
सम्भवतः जनार्दन शर्मा संसदीय समितिको प्रतिवेदनबाट चोखिँदैछन् । खाएको विष पो लाग्छ, नखाएको लाग्दैन भन्ने उखान विपरीत यो समितिको छानविनका आधारमा जनार्दन शर्मालाई नखाएको विष लाग्न पुगेको देखिन्छ । अनाहकमा खाईपाई आएको मन्त्रीको जागिर शर्माले गुमाए ।
कालो पदार्थ खाएर खाटमा डग्रंग पल्टेका युवराज दीपेन्द्रले एकैछिनमा उठेर लखेटी लखेटी आफ्नै परिवारका सदस्यलाई मार्न सक्नुलाई आठौँ आश्चर्य मान्नै पर्ने देखिन्छ । यो त भयानक घटना नै हो । अन्य सामान्य घटनाहरूको फेहरिस्त बनाउने हो भने निकै लामो बन्छ । एउटा ठूलै पुस्तकमा पनि नेपालका आश्चर्यजनक घटनाहरू अटाउन मुस्किल पर्ने देखिन्छ । मानिसले कस्तासम्म कार्य गर्न सक्दा रहेछन् र गरेका कामहरू पनि जनताका मनमा अमीट भए पनि प्रामाणिक रूपमा कतै नरहने गरी कसरी विलीन हुन सक्दारहेछन् भन्ने पनि नेपालका आश्चर्यहरूमा पर्ने गरेका छन् तर नेपाली जनता आश्चर्यका रूपमा लिँदैनन् र ती सामान्य घटना सरह नै सरल रूपमा पच्ने गरेका छन् ।
जसले जसलाई जे आरोप लगाए पनि हुने र आरोप प्रमाणित हुनु नपर्ने आश्चर्यजनक मुलुक पनि नेपाल नै बन्ने गरेको छ । निकट विगतमै बजेट निर्माण सम्बन्धमा अचम्मकै घटना हुन पुग्यो नेपालमा । अर्थमन्त्री जनार्दन शर्माले अर्थ मन्त्रालयका अधिकारीहरूलाई बाइपास गरेर अनधिकृत व्यक्तिहरू छिराई बजेट निर्माणका क्रममा करका दरहरू हेरफेर गर्ने कार्य गरे भन्ने आरोप पत्रपत्रिकाले लगाए । अर्थमन्त्रीले अस्वीकार गरे तर कसैले मानेनन् । संसदीय समिति नै गठन गरेर छानबिन गर्ने काम भयो ।
छानबिनको क्रम त सकिएको छैन तर काम सुरु गरेको पन्ध्र दिनसम्म पनि समितिले कुनै प्रमाण फेला पार्न सकेको छैन । सम्भवतः जनार्दन शर्मा संसदीय समितिको प्रतिवेदनबाट चोखिँदैछन् । खाएको विष पो लाग्छ, नखाएको लाग्दैन भन्ने उखान विपरीत यो समितिको छानबिनका आधारमा जनार्दन शर्मालाई नखाएको विष लाग्न पुगेको देखिन्छ । अनाहकमा खाईपाई आएको मन्त्रीको जागिर शर्माले गुमाए ।
जनार्दन शर्मा चोखिएपछि पनि केका आधारमा यो समाचार प्रकाशित गरियो भनेर पत्रकार या सम्पादकलाई सोध्ने काम भविष्यमा शायदै गरिएला । यी सबै घटनाक्रम हेर्दा पत्रिका र पत्रकारले विनाप्रमाण कसैका बारेमा जस्तोसुकै जघन्य समाचार पनि प्रकाशित गर्न पाउने मुलुक नेपाल नै हो भन्न कुनै कठिनाइ पर्दैन जस्तो लाग्दछ । होइन भने पत्रिकाले प्रमाण दिनुपर्ने होइन र ? कि त असत्य समाचार प्रकाशित गरेकोमा क्षमा माग्नु पर्दैन र ?
सामान्य चोरीका घटनाका अभियुक्त समेतलाई केरकारका क्रममा पोलिग्राफ टेष्ट गर्ने गरेको पाइन्छ । पोलिग्राफ टेष्टले सत्य बोलेको हो कि असत्य भन्ने छुट्याउन मद्धत पुग्दछ भन्ने गरिन्छ । संसदीय समितिमा वयान दिने क्रममा अर्थ सचिव भक्कानिए । त्यो भक्कानिएको कारण पत्ता लगाउनेतर्फ कसैको ध्यान गएको पाइँदैन । सत्य कुरालाई सत्य हो भन्न पनि उनलाई भक्कानिनुपर्ने किन होला ? अनधीकृत व्यक्ति कोही छिरेको थिएन त उनले अर्थ मन्त्रालयमा कोही आएको थिएन भन्न पनि किन त्यति गाह्रो मानेका होलान् ? आश्चर्यकै विषय हो ।
निर्दोष व्यक्ति दोषको भागीदार बन्नु परेको जनार्दन शर्मामात्रै होइनन् । यस्तो नियति माओवादी पार्टीका नेताहरूले नै भोग्नु परेको पनि अचम्मकै कुरा हो । केही वर्षअघि सभामुख पदमा आसीन रहेका कृष्णबहादुर महराले पनि नभएको आरोप खेप्नु पर्दा छँदाखाँदाको सभामुख पदबाट राजीनामा दिनुपरेको थियो । यदि महरा दोषी भएका भए त अदालतले चोखो भनेर कसरी प्रमाणित गर्न सक्दथ्यो र ? अदालतले सफाइ दिएपछि त्यसमाथि कसैले प्रश्न उठाउनु भनेको सरासर गल्ती नै मानिन्छ । विचरा महरालाई पनि नखाएको विष नै लाग्न पुग्यो भन्नुपर्ने भएको छ ।
विषै नखाई विष लाग्ने मुलुक नेपाल नै हो भन्दा संसारका मानिसहरूलाई आठौँ आश्चर्य लाग्ला तर नेपालमा भने कुनै विशेष घटनाका रूपमा लिने गरिएको छैन । अचम्म लाग्दा घटनाहरू यी मात्रै होइनन् । नेपालमा सत्ता परिवर्तन हुने बेलामा नेपालका ठूला नेताहरूको विदेश भ्रमण व्यापक हुने गर्दछ । नेताहरू त्यहाँ गएर द्विपक्षीय विषयमा कुरा गरेर आयौँ भन्छन्, हामी पत्याउँछौँ । अर्को मुलुकको राजदूतले यहाँका पूर्वप्रधानमन्त्रीहरूलाई तिमीहरू मिल भनेर खुलेयाम भन्दछन्, हामीलाई सामान्य लाग्दछ । कुन-कुन राजनीतिक दलका बीचमा गठबन्धन गर्न उपयुक्त हुन्छ भनेर अरू नै देशका मान्छेहरूले निर्णय गर्दछन्, हामीलाई कुनै आपत्ति हुँदैन । संसारमा हुनै नहुने कुराहरू यहाँ भइरहन्छन् तर सबै सामान्य नै ठहरिने गरेका छन् ।
कृषकभन्दा कृषकको उत्पादन बेच्ने व्यापारी धनी, व्यापारीभन्दा बिचौलिया धनी, बिचौलियाभन्दा राजनीतिकर्मी धनी हुने अवसर दिने देश पनि नेपाल नै भएको छ र पनि सबै कुरालाई सामान्य रूपमा लिने नेपाली जनता नै हुन् भन्दा कुनै अत्युक्ति नहोला ।
जीवनभर जागिर नखाएको नेताले काठमाडौँमा घर बनाउँछ, नेपाली जनतालाई सामान्य नै लाग्दछ । कहिल्यै व्यापार व्यवसाय नगरेको राजनीतिकर्मी डेढ करोडको गाडी चढेर हिँड्छ, हामीलाई कुनै अचम्म लाग्दैन । कुनै उद्योगको मालिक नभए पनि शानशौकतपूर्ण जीवन यापन गरेका पार्टीका सदस्यहरू यत्रतत्र हैकम जमाएर हिँडेको देखिन्छ, नेपालमा आश्चर्यको विषय बन्दैन । कृषकभन्दा कृषकको उत्पादन बेच्ने व्यापारी धनी, व्यापारीभन्दा बिचौलिया धनी, बिचौलियाभन्दा राजनीतिकर्मी धनी हुने अवसर दिने देश पनि नेपाल नै भएको छ र पनि सबै कुरालाई सामान्य रूपमा लिने नेपाली जनता नै हुन् भन्दा कुनै अत्युक्ति नहोला ।
प्रत्येक वर्षको चुनावमा झुटा कुरा गर्ने कतिपय नेताहरू घरघरमा आइरहन्छन् र पनि तिनलाई सम्मान र विश्वास गर्ने देश पनि नेपाल नै हो । अघिल्लो पटकको चुनावमा बोलेका कुराहरू रत्तिभर पूरा नगरे पनि अर्को पटकको चुनावमा सजिलै जित्न सकिने देश पनि नेपाल नै भएको छ । सर्वसाधारण जनता नभएको र जनता जति सबै पार्टीकै कार्यकर्ता भएको जस्तो देश नेपाल नै दरिन पुगेको छ । एम् अधिकारीको कुरा उठ्ने र त्यत्तिकै बिलाउने देश हाम्रै हो । कुरा उठिसकेपछि एम् अधिकारी खोज्नु नपर्ने देश नेपाल नै हो तर उनको सौभाग्य जनार्दन शर्मा र कृष्णबहादुर महराको नियति भने उनले भोग्नु परेको छैन ।
नेपालमा थुप्रै एम् अधिकारीहरू छन् तर कुरा एकजनाको मात्र उठेको छ । एम् अधिकारीहरू जस्तै अरूहरूका बारेमा पनि खोजविन हुनुपर्ने हो तर आवश्यकता ठानिएको छैन । समयले कोल्टे फेर्दै जाँदा एम् अधिकारीहरू मुक्त देश नेपाल बन्ने आशा सबैको छ र त्यो दिन आएमा स्वच्छ प्रशासनले आफ्नो हैकम जमाउने छ । अचम्मका घटनाहरू घट्न छाडेका दिन अवश्यै नेपालको उन्नति हुनेछ भन्ने विश्वास गर्न सकिन्छ ।
बिक्रीमा विद्यावारिधि ?
युवा जनशक्ति निर्यात गर्ने देश
गल्तीलाई आत्मसात गर्ने कि अझै
योगचौतारी नेपाल स्वस्थ समाज निर्माणमा
हिमालय टाइम्स र नियमित लेखनका
प्राकृतिक चिकित्सालय र योग चौतारीबीच