कविता : सडकको आत्मोत्सर्ग

विनोद देवकोटा

Tuesday June 17, 2025

विनोद देवकोटा

Tuesday June 17, 2025

Read Time = 3 mins

सिफारिस

पुँजी पलायन, विदेश मोहको पछाडिको यथार्थ र अर्थतन्त्रमा प्रभाव

प्रिन्ट संस्करण

साहित्य/कला

A A- A+

वर्षौंदेखि छैन मलिनताको अनुभव
पर्दैन कहिल्यै घामको दृष्टि
गगनचुम्बी राजमहलको छत्रछायाँ
सयौं आन्दोलनको उभार
सत्ताको ढाल र विद्रोहीको बन्दुक
रगत, पसिना र अश्रुपान गरेर
ठिंग उभिएको छ सडक
हजारौं गोली बर्से छातीमा
चर्का नाराको संगीत सुनियो
गालीमा लय मिलाउँदै
करुण क्रन्दन सुनाइरहेछ ।।

यो निरीह काठमाडौंको सडक
लाठीले सुम्सुम्याउँदैन कोही
बर्साउँछ हरेक दिन मुटुमा
धडकन बनेको छ पीडितको पीडा
रगतले मृगतृष्णा मेटिरहेछ
यो राजधानीको सडक
अश्रुधारा चुहिन्छ टप्प-टप्प शरीरमा
बुट बर्साउँछ शासक
हिजो खाली खुट्टा हिँड्थ्यो
आज पजेरो गुडाउँछ हृदयमा
पहिले राजाका सवारी
अहिले महाराजाका लावालस्कर
राजनीतिक भाषण र
बाको रोदन र सन्तानको चित्कार
सब सुनेको यो सडकले
विद्रोही सिंहासनमा बसेका छन् ।।

परमधाम पुगे विचरा कोही
मुर्छित छन् सपना शहीदका
कति मृत्यु शैय्यामा छट्पाइरहेछन्
घरमै जन्मकैद छन् अर्धलाशहरू
कति कतार र क्रोसिया पुगे यतैबाट
अझै कराइरहेका छन् आन्दोलनकारी
यो विचित्र सडकमा
राजा, राज्य र रजबारहरू फेरिए
तर, ढल बगिरहेछ धमनीमा
गन्ध पम्प गर्छ मुटुले
नसा नसामा छ विष
बन्धनमा राखेका छन् तारहरूले
कहिले मेलम्ची रुन्च ढाडमुनि
धार्नी बर्साउँछ डोजर टाउकोमा
खत देखेरै खित्का छाड्छ सडक
सधैं थिचिएको छ ।।

सवारीको चापले
राजाको रथदेखि
राष्ट्रपतिको काफिलाले
फुटपाथसँगै मेटिए आमाका सपना
लुटियो छोरीको कापी कलम
काटियो बिरामी बाको गास
पेटीमा निदाउन पाएको छैन अनाथ
यो मनकारी काठमाडौंको सडकमा
हरेक दिन नयाँ बुटको भार थेग्दै
धुलो, धूवाँ र कर्कश ध्वनि सहेर
सडकले सबैलाई अँगालेको छ
कतै चर्केर र भाँसिएर पनि मौन छ
पर्खिरहेछ यो सडक
एक हुल अनाथ र बटुवा
सम्झिरहेछ अमरको बलिदान ।।