अहिले फेरि सरकार परिवर्तन भएको छ । नेपाली कांग्रेससँगको गठबन्धन तोडेर प्रधानमन्त्री पुष्पकमल दाहाल ‘प्रचण्ड’ ले एमालेलगायत दलबीच नयाँ गठबन्धन बनाएका छन् । यो गठबन्धन कति लामो समयसम्म जाला भन्ने धेरैको चासो छ । सरकार बनाउने र गिराउने यो घिनलाग्दो खेल हो । यसले देशको भविष्यलाई पछाडि पारिरहेको हुन्छ । नेताहरू यस्ता विषयमा खासै ध्यान दिँदैनन् । उनीहरूलाई सत्ता भए पुग्यो । गठबन्धन तोडिएपछि कांग्रेस प्रमुख प्रतिपक्षको भूमिकामा पुगेको छ । प्रधानमन्त्री ‘प्रचण्ड’ले १५ महिनाको अवधिमा तेस्रो पटक विश्वासको मत प्राप्त गरेका छन् । १५ महिनाको अवधिमा तीन-तीन पटक विश्वासको मत प्राप्त गरी प्रधानमन्त्री बनिरहनु उनको सफलता देखिएको छ ।
संसद्को सबैभन्दा ठूलो दल कांग्रेस सरकारबाट बाहिर हुत्तिनु आश्चर्यको विषय बनेको छ । मुलुकको दोस्रो दल एमाले सरकारमा गएपछिको छाँटकाँट नै अर्कै छ । के यसरी देशको विकास र सुशासन कायम हुन्छ ? सत्ताको लागि जे मनलाग्छ त्यो गर्न राजनीति दलहरू र तिनका नेतालाई छुट छैन । आज देशको राजनीतिमा जे भइरहेको छ, त्यो राम्रो काम भइरहेको छैन । जे मन लाग्यो त्यो गर्न कुनै राजनीति दलहरूलाई जनताले अधिकार दिएका छैनन् । जनता भनेका नै सार्वभौम सत्ता हुन । जनतालाई धोका दिएर गरेका यी गतिविधिप्रति जनताको खासै चासो छैन । जनतालाई चासो छैन भने यो राजनीति गाईजात्राको रमिता हेरिरहनु छैन । जनता त पर्ख र हेरको अवस्थामा पुगेका छन् ।
राजनीतिक दलहरूले सत्ताका लागि नीति, सिद्घान्त र निष्ठालाई त्याग्दै गएका छन् । राजनीति भनेको सत्तामा जाने लिस्नो बनेको छ । जनताको भोट नै लिस्नोको माध्यम भयो । पालैपालो सत्तामा जाने र देशको ढुकुटी सक्ने कामबाहेक अरू केही भएजस्तो देखिँदैन ।
चुनाव आउँदा जनताले सबै हिसाबकिताब देखाइदिने छन् । देशको आवश्यकता के हो ? देशलाई प्रगतिको मार्गमा कसरी पु¥याउने ? यी र यस्ता कुरामा दलहरूको ध्यान गएजस्तो देखिँदैन । मुलुकलाई सुशासन र विकास आवश्यक छ । सुशासनविना विकास सम्भव छैन । प्रमुख राजनीतिक दल र तिनका नेताहरू सुशासन कायम गर्न इमानदारीका साथ लाग्नुपर्छ । आज राजनीतिलाई स्वार्थसिद्घको माध्यम मात्र बनाउने काम भएको छ । यसरी देशको भविष्य बनाउन सकिँदैन । राजनीतिक दलहरूप्रति आमनागरिकको आक्रोश बढेको छ । दलहरूले राजनीतिलाई मुलुक विकास र जनहितमा प्रयोग गरेनन् । राजनीतिलाई सत्ता खेलको दाउपेचमात्र बनाइरहे । आफ्नो व्यक्तित्व लाभका लागि नेताहरू जे पनि गर्न तयार भए ।
यसले गर्दा मुलुकको भविष्य बन्न सकेन । आज मुलुक झन्झन् संकटतिर भासिँदै छ । राजनीतिक भद्रगोलले अवस्था गम्भीर छ । नेपाली जनताले लामो संघर्ष गरेर ल्याएको लोकतन्त्र सीमित व्यक्तिहरूका लागि रजाइँ गर्ने माध्यम बनेको छ । लोकतन्त्र आमजनताका लागि आएको रहेनछ जस्तो भान भइरहेको छ । दलका शीर्ष नेताहरू नै स्वार्थी भए । मुलुकप्रति त्यति गम्भीर बन्न सकेनन् । यिनै नेताहरूका कारण राजनीति चरम अस्थिर बनेको छ । अहिलेको मिश्रित निर्वाचन प्रणालीका कारण निर्वाचनमा कुनै पनि दलले बहुमत ल्याउन सक्दैन । बहुमत नभइकन सरकार बन्दैन । सरकार बनाउन संसद्मा रहेका राजनीतिक दलहरूका बीचमा गठबन्धन हुनु अनिवार्य हुन्छ । आज यस्तै, भइरहेको छ ।
राजनीतिक दलहरूले सत्ताका लागि नीति, सिद्घान्त र निष्ठालाई त्याग्दै गएका छन् । राजनीति भनेको सत्तामा जाने लिस्नो बनेको छ । जनताको भोट नै लिस्नोको माध्यम भयो । पालैपालो सत्तामा जाने र देशको ढुकुटी सक्ने कामबाहेक अरू केही भएजस्तो देखिँदैन । आज मुलुकमा हामीले देखिरहेका छौं, सत्ताका लागि जुनसुकै दलहरूले पनि गठबन्धन गर्ने र मन्त्री बनिहाल्ने अभ्यास भइरहेको छ । भागबण्डामा मन्त्रीहरू बन्ने, मन्त्रीहरू बन्नका लागि कुनै योग्यता, क्षमता वा अनुभव हुनु नपर्ने यस्तो राजनीति हुन्छ ? दलहरूले मुलुकको विकास र सुशासन चाहेका भए यसो गर्ने थिएनन् । हाम्रा प्रधानमन्त्री ‘प्रचण्ड’ सार्वजनिक ठाउँमै आपूm बाँचुञ्जेल नेपालको राजनीतिमा उथुलपथुल भइरहने भाषण गरेर चर्चा कमाउँछन् ।
प्रधानमन्त्रीको यस्तो अभिव्यक्तिले मुलुकलाई अस्थिर बनाइरहने उद्देश्य रहेको प्रमाणित गर्छ । एकातिर मुलुकका राजनीतिक दलहरूमा सिद्घान्त, निष्ठा र दृष्टिकोण नै छैन । अर्कोतिर नयाँ दलका रूपमा उदाएका दलहरू परिपक्व देखिँदैनन् । उनीहरू पनि पुराना दलहरूजस्तै सत्ता स्वार्थमा लिप्त भए । यस्तो राजनीतिक क्रियाकलापले नागरिकहरू निराश भएका छन् । राजनीतिक अस्थिरताले गर्दा देश र जनताले दुःख पाइरहेका छन् । राजनीतिक दलहरूमा नैतिकता, आदर्श, सिद्घान्त, निष्ठा, इमानदारीता भन्ने छँदै छैन । नेताहरूमा मुलुक निर्माण गर्ने मार्गचित्र खोई ? क्षमता र इमानदारी खोइ ? यस्तो अवस्था हुनु नेपाल र नेपालीहरूको दुर्भाग्य हो ।
देश र जनताको भविष्यलाई सोचेर राजनीतिक दल र तिनका नेताहरूले जबसम्म काम गर्दैनन् तबसम्म देशमा केही हुँदैन । दलहरू सत्ता स्वार्थमा मात्रै लागेर देश बनाउँन सकिँदैन । जनतामा धेरै निराश भए । जनतालाई निराशाबाट माथि उठाउन सक्नुपर्छ ।
मुलुकमा व्यवस्था बदलियो तर अवस्था बदलिएन । नेताहरूको स्वार्थको राजनीति गर्ने क्रम लामो समयदेखि चल्दै आएको छ । देश र जनतालाई केन्द्रमा राखेर भाग्य र भविष्य निर्माण गर्ने नेतृत्वको आवश्यकता छ । नागरिकहरूको विकासको आशा मरेर गएको छ । जनतामा आशा जगाउने नेतृत्व खोई ? देशमा आर्थिक समृद्घि हुन सकेन । देशमा रोजगारीको अवसर भएन । स्वास्थ्य, शिक्षा, सबै नेपालीहरूको पहँुचमा हुन सकेन । मुलुक तीव्र विकासको गतिमा अगााडि बढ्न सकेन । मुलुक विकास गर्न त्यति सजिलो छैन । सबैभन्दा पहिला सत्ताको बागडोरमा पुगेको नेतृत्वमा इमानदारी र ढृढ इच्छाशक्ति आवश्यक हुन्छ । त्यो हाम्रो नेतृत्वमा देखिएन ।
दलहरूको ध्यान भनेको सत्तामा पुग्ने र गठबन्धन जोगाउने काममा केन्द्रित छ । सत्ताका लागि गठबन्धन तोड्ने, नयाँ बनाउने, आफू सत्तामा जाने र आर्थिक लाभ लिनेजस्ता क्रियाकलापभन्दा अरू केही भएका छैनन् । शीर्ष नेताहरूले कसरी सत्तामा टिकिरहने भन्ने षड्यन्त्रको तानाबाना बुन्नमै समय खर्च गरेको देखिन्छ । यस्तो भएपछि हामी कसरी अघि बढ्न सक्छौं । स्वार्थसिद्घिको राजनीतिले कसैलाई फाइदा गर्दैन । मुलुकमा रहेका तमाम समस्याहरू कसरी समाधान गर्ने भन्ने विषयमा कसैको ध्यान जाँदैन । मुलुकले विकासको गति कसरी लिनसक्छ ? आज देशबाट युवाहरू पालयन भएका छन् । कृषि उत्पादन घट्दै गएको छ । विकास निर्माणका कामहरू चुस्त दुरुस्त हुन सकेका छैनन् । व्यापार घाटा बढ्दैगएको छ । मुलुकमा भएका उद्योगहरू बन्द छन् ।
देशमा भ्रष्टाचार नियन्त्रण हुनसकेन । लोकतान्त्रिक राज्यबाट जनताहरू किन पीडित हुनुपर्यो ? यस्तो जननिर्वाचित राज्य हुन्छ ? मुलुक दिनानुदिन बर्बाद भइरहेको छ । नेताहरू सत्तामा पुगेपछि मुलुक विकास गर्न असक्षम देखिए । अदूरदर्शी प्रमाणित भए । मुलुकले सक्षम नेतृत्व पाउनसकेन । बारम्बार सरकारहरू पविर्तन भइरहे । गाउँमा युवाहरू नबस्दा उर्वर खेतबारीहरू बाँझिएका छन् । पशुपालन धराशायी भएको छ । नेताहरू मोटाउने जनताहरू दुब्लाउने मात्र भएको छ, यसरी देशलाई प्रगतिको बाटोमा लान सकिँदैन ।
देश र जनताको भविष्यलाई सोचेर राजनीतिक दलहरू र तिनका नेताहरूले जबसम्म काम गर्दैनन् तबसम्म देशमा केही हुँदैन, यो यथार्थ हो । दलहरू सत्ता स्वार्थमा मात्रै लागेर देश बनाउँन सकिँदैन । अब जनता धेरै निराश भए । जनतालाई निराशाबाट माथि उठाउन सक्नुपर्छ । यसो गरियो भने केही हुनसक्छ । जनतामा आशाको दियो बाल्न सक्नुपर्छ । आज देश सबैतिर अस्तव्यस्त छ । सरकार परिवर्तन हुँदैमा केही हुँदैन । नेताहरूको सोच, चिन्तन परिवर्तन भयो भनेमात्र केही हुन सक्छ । सधैंभरि यसैगरी देश चल्दैन । अब नेतृत्वले गम्भीर भएर सोच्नु जरुरी हुन्छ । देश र जनताको हित र अधिकारतर्फ किमार्थ लक्षित देखिँदैन वर्तमान नेतृत्व । नेतृत्वको विकृत राजनीतिको भद्दा रूप कहिलेसम्म आमजनताले प्रश्न गर्न थालको छन् ।