राजनीतिक चित्रपटमा धमिला धब्बाहरू

वर्तमान राजनीतिमा जताततै बेथिति र अनियमितता मात्र देखिएका छन् । जुन अवस्थाको अपेक्षा नेपाली जनताले गरेका थिएनन् । भनिरहनु पर्दैन राजनीति नीतिहरूमध्येको प्रमुख नीति हो । यसबाट अरू नीतिहरू मार्गनिर्देशित हुनुपर्छ । राजनीति भनेको राजाले वा राज्यले अपनाउने नीति हो र यसबाट जनताको भलाई हुनुपर्छ । ‘प्रजा हिते हितं राज्ञ प्रजानां च सुखे सुखम्’ अथवा प्रजाको हित भयो भने राजाको हित हुन्छ र प्रजाले सुख पाए भनेमात्र राजाले सुख पाउँछन् भनिएको छ । वर्तमान सन्दर्भमा राजा भन्नाले राज्य सञ्चालनको जिम्मेवारीमा रहेका राजनीतिज्ञहरू भन्ने बुझ्नुपर्ने हुन्छ । तर उनीहरूका आफ्ना निजी स्वार्थका लागि राज्य दोहनका काम मात्र भइरहेका छन् ।

यस अर्थमा उनीहरूको ध्यान देश र जनताको हिततर्फ भन्दा पार्टी र आफ्नो निजी लाभहानितर्फ केन्द्रित भइरहेको हुँदा त्यही अनुसारको गोटी चाल्ने कार्यमै उहाँहरू लागिरहनु हुन्छ । चाहे कोशी प्रदेशको सरकार गठनमा देखिएको भद्रगोलको अवस्थाको सिर्जना होस् वा जाति-धर्ममा उठेका कुरा हुन् । यी सबैमा कहीँ न कहीँ फोहोरी राजनीति जोडिएै छ । स्वार्थको राजनीतिक कथाले जे माग गर्छ राजनीतिज्ञहरू त्यतै डोहोरिने गरेका छन् । गहिरिएर नियालिरहनै पर्दैन बाहिर सतहमै आएका विभिन्न प्रकरणलाई हेर्ने हो भनेमात्र पनि सबै जनतालाई यो कुरा थाहा छ । तर, त्यसको निन्दोचर्चो गरेर बसिरहने हो भने आफ्ना पेटमा माड लाग्दैन भनेर जनता बोलिरहेका छैनन् ।

ललिता निवास प्रकरण ठूलामध्येको एउटा प्रकरण हो जो बेलाबेलामा ब्युँझिन्छ र बेलाबेलामा निदाउँछ । अहिले फेरि उक्त प्रकरण ब्युझिएको छ तर त्यसमा संलग्न उच्चस्तरीय व्यक्तिहरूका कारण पुनः सुत्ने तरखरमा छ । गहिराइमा कतिपय यस्ता प्रकरणहरू छुपिरहेका होलान् तर अमेरिकाको समेत दबबामा नक्कली भुटानी शरणार्थी प्रकरण बाहिर आयो । नत्र उक्त प्रकरण चपरीमुनि थिचिइरहन सक्थ्यो । यस्ता कति प्रकरणहरूमा भ्रष्टाचारको सजाय पाएर जेलजीवन बिताउनेहरूमा नेपाली कांग्रेसका नेताहरूमात्रै देखिएका छन् । अन्य पार्टीका नेताहरूलाई तिनका पार्टीको सामूहिक प्रयत्नबाट जोगाउने गरिएको छ । कम्युनिष्ट पार्टीबाट केही नेताहरू समातिए पनि त्यसमा पार्टीगत वा व्यक्तिगत प्रतिशोधसमेत रहेको हुनसक्छ ।

पशुपतिको जलहरी प्रकरण पुरानो हुँदै गएका बेला त्रिभुवन अन्तर्राष्ट्रिय विमानस्थलबाट ठूलो परिमाणमा बरामद भएको सुनका कारण करिब एक महिनासम्म संसद्मा अवरोध सिर्जना गरियो । यस्ता काण्डहरूको छानबिन पनि गर्नुपर्छ । त्यसले गर्नु हुँदैन यसले गर्नुपर्छ भनेर त्यसका लागि अड्डी कस्नुको कारण कुन पक्षले छानविन गरे आफू र आफ्नो पक्ष सुरक्षित रहन सक्छ भन्ने नै हो । यस्ता प्रकरणमा सानादेखि ठूलो ओहोदामा रहेका मानिसहरूको संलग्नता पाइन्छ । शिकार खेल्न जानेहरूमध्ये एकजनासँग बन्दुक हुन्छ, अरूले लाठामुंग्राले वरिपरिका रूखहरूमा टाङटाङटुङटुङ गरेर मृग लखेट्छन् र निश्चित नाकामा पुर्‍याइदिएपछि बन्दुकधारीले गोली प्रहार गर्छ । सुन वा जग्गाजमिन वा यस्तै अन्य प्रकारका शिकारहरू पनि खरिदार सुब्बा, कार्यालय सहयोगी वा अधिकृतहरूले तयार पारेको योजना र तिनको संलग्नता अनुसार गर्ने गरिन्छ ।

राजपात्रांकित तृतीय श्रेणीदेखि विशिष्ट श्रेणीसम्मकाहरूले त अझै आफैं संलग्न भएर राजनीतिबाट उच्च पदस्थ बन्नपुगेकाहरूलाई यसका लागि सहयोग पुर्‍याउँछन् । अन्तिम प्रहार भने राजनीतिको उच्चासनमा बसेकाबाट हुने गर्छ र गोली प्रहारबाट मृग मरेको नमरेको, गोली नलागेर भागेको वा घाइते भएको, गोली नपड्केको अवस्था जस्तै उनीहरूको योजनाले पनि कि सफलता पाउँछ कि असफल बन्छ अथवा एयरपोर्टबाट बाहिर आएर पनि सुन समातिएको अवस्था जस्तै बन्छ । हालसम्म हामीले देख्दै आएको अवस्था यही हो र वर्तमान अवस्थामा पनि यस्ता मुख्य प्रकरण नै आधा दर्जनको संख्यामा रहेका छन् । परम्पराको निरन्तरता जसरी नै ती प्रकरणलाई बिस्तारै निस्तेज बनाउँदै लगिने हो कि भन्ने आशंका अहिले पनि सिर्जना भइसकेको छ ।

यस्ता प्रकरणहरूको छानविनमा आफू संलग्न नभएका मानिसहरू रहनुपर्छ । त्यस्तो मानिस पाउन नै मुस्किल छ । एकजना मानिस जो कुनै प्रकरणमा संलग्न नभएको अवस्थामा छन् र उनैले यसको प्रयास गरेका हुन् तर उनलाई चौतर्फी दबाब नहोला भन्न सकिँदैन र त्यसका संकेतहरू देखापर्न थालेका छन् । यिनै कारणले गर्दा नेपाली नागरिकहरूको राजनीतिप्रतिको वितृष्ण चुलिँदै गएको हो । यसर्थ त्यस्ता प्रकरणलाई लुकाउने छिपाउने गर्नुको सट्टा तिनलाई उजागर गर्ने प्रयास गर्नु आवश्यक छ । यसमा अन्य क्षेत्रका व्यक्तिभन्दा राजनीतिक क्षेत्रकै व्यक्तिहरूको प्रयास वाञ्छनीय हुन्छ ।